شکست امریکا در افغانستان

شکست امریکا در افغانستان

مصاحبه با ملالی جویا: ایالات متحده امریکا پدرخوانده بنیادگرایی اسلامی در منطقه است

هاروارد انترنیشنل ریویو، ۱۰ اپریل ۲۰۱۱

http://hir.harvard.edu/the-failure-of-the-united-states-in-afghanistan

مترجم: سمیر

هاروارد انترنیشنل ریویو: وضعیت افغانستان پس از سقوط طالبان چگونه است و مشخصاً در زندگی زنان چه تغییراتی رونما گردیده است؟

ملالی جویا: امریکا تحت نام مبارزه علیه تروریزم، حقوق زنان، حقوق بشر و دموکراسی به کشور من تجاوز کرد. ولی با حضور ده ها هزار نیروی خارجی نه تنها زنان، بلکه مردان افغان نیز از جنگ، تروریزم، بیعدالتی، مافیایی مواد مخدر و جنگسالاری، نا امنی، بیکاری، فقر، فساد گسترده و مشکلات زیاد دیگر رنج می برند. با آنهم اگر وضعیت زنان را با شرایط تحت سلطه طالبان وحشی مقایسه نمایم، تغییرات اندکی دیده میشود – تعداد از زنان مصروف کار و آموزش اند- چیزی که اکثرا برای توجیه اشغال افغانستان از آن استفاده می شود. در تمام مناطق بویژه در قریه ها زنان هنوز هم در وضعیت اسفبار بسر می برند.

در حال حاضر تجاوز جنسی، خشونت خانوادگی، قتل زنان، به آتش کشیدن مکاتب شان و انواع خشونت و بیعدالتی دیگر در مقابل زنان هر روز بطور بی سابقه‌ای در حال افزایش است. بطور نمونه؛ اخیراً در ولایت کنر یک خانم در نتیجه خشونت خانوادگی به شکل وحشیانه مورد لت و کوب شوهرش قرار گرفت. این خانم از خانه فرار نموده به ریاست امور زنان پناه می آورد، ریاست امور زنان او را تسلیم رئیس شورای ولایتی کنر می کند؛ که یکی از جنگسالاران بدنام  و حیوان صفت آنجاست. رئیس شورای ولایتی کنر دو بار به این خانم تجاوز نموده و زمانیکه یکی از وکلای مدافع شجاع میخواهد که قضیه او را پیش ببرد توسط این جنگسالار به مرگ تهدید میشود. این یک نمونه از هزار ها جنایاتی است که علیه خانم ها صورت می گیرد.

همچنان ۶۸ عضو پارلمان افغانستان را زنان تشکیل میدهند، حتی تعداد شان بیشتر از اعضا زنان در کانگریس امریکاست، ولی بیشتر آنان زینت المجلس هستند و با جنگسالاران پیوند دارند، بناً آنان نماینده زنان افغانستان نیستند. جنایت علیه زنان هر روز در حال افزایش است و ماهانه صد ها قضیه خود کشی زنان اتفاق می افتد و این تقصیر رژیم زن ستیزی است که هیچگونه حمایت از زنان بعمل نمی آورد.

هاروارد: خوب، به نظر شما چرا ایالات متحده امریکا و آنگونه که شما میگویید از سال ۲۰۰۱ به اینطرف برنامه حمایت از جنگسالاران و بنیادگرایان را روی دست گرفته است؟

ملالی جویا: امروز این یک راز آشکار است که ایالات متحده امریکا پدرخوانده بنیادگرایی اسلامی در منطقه است. تمام گروه های تروریستی بنیادگرا از القاعده تا طالبان و جنگسالاران ائتلاف شمال بوسیلهCIA  در جریان جنگ سرد ایجاد گردیده و کمک مالی می شدند. کمربند سبز افراط گرایی و دیدگاه جهاد که بوسیله CIA سرمایه گذاری و از طریق ISI اجرا گردید عامل اصلی تمام مشکلات فعلی در افغانستان می باشد و هنوز هم ایالات متحده امریکا برای پیشبرد برنامه های طویل المدت جنگی‌اش در منطقه به این گروه ها نیاز دارد.

امریکا میلیارد ها دالر را در چند دهه گذشته بالای آنان سرمایه گذاری کرده است، امریکا و متحدانش با توسل به همین گروه ها به اشغال افغانستان پرداختند، از طریق آنان افغانستان را به سرزمین بی قانون و نا امن تبدیل کردند تا  حضور دایمی خود را در اینجا توجیه نمایند، از طریق آنان افغانستان را به مرکز مواد مخدر جهان تبدیل نمودند، که این خود یکی از اهداف امریکا در اشغال افغانستان بود.

امریکا و متحدانش توانستند بوسیله این گروه های قرون وسطایی به سرکوب شخصیت ها و نیروهای دموکرات بپردازند؛ چون آنان خطر جدی در برابر منافع شان در افغانستان بودند، بر خلاف بنیادگرایان آنان خواهان ختم اشغال کشور شان بوده و برای یک افغانستان مستقل، آزاد و دموکراتیک مبارزه می کردند. جامعه افغانی عمیقاً از جنگسالاران متنفرند و این خود بستر مناسب است برای نیروهای مترقی تا با استفاده از این نارضایتی های سراسری به سازماندهی جنبش های مردمی بپردازند.

برخلاف نیروهای دموکرات و آزادیخواه، بنیادگرایان در صورتیکه پول به جیب هایشان واریز گردد، آماده اند تا منافع ملی ما را قربانی منافع کشور های دیگر نمایند، همه روزه امریکا و ناتو در حال گسترش پایگاه های نظامی خود در افغانستان است. همچنان امریکا از طریق جنگسالاران افغان به صادر کردن بنیادگرایی به جمهوری های آسیای میانه می پردازد.

هاروارد: به نظر شما آیا در صورتیکه امریکا تجاوز نمیکرد، وضع افغانستان بهتر از حالا می بود؟

ملالی جویا: به نظر من اشغال افغانستان مشکلات و بدبختی های ما را سه برابر کرده است، بعد از ده سال جنگ، ویرانی و کشتار ده ها هزار مردم بیگناه هنوز در جایی هستیم که در سال ۲۰۰۱ بودیم، در سال ۲۰۰۱ افغان ها با یک دشمن عمده که طالبان است مواجه بودند، ولی امروز ما باید در مقابل جنگسالاران، طالبان، نیروهای اشغالگر و مافیای مواد مخدر به مبارزه بپردازیم. مخصوصا آخرینش در درازمدت آینده ما را ابتر خواهد ساخت.

امروز نه تنها ایالات متحده و ۴۰ کشور متحدش در مسائل افغانستان دست باز دارند، بلکه کشور های همسایه مانند ایران و پاکستان دستان خونین در امور کشور ما داشته و با فرستادن اسلحه و پول به حمایت از گروه های وحشی و جنایتکار ادامه میدهند.

هموطنان من توسط سه دشمن سرکوب میشوند؛ اشغالگران، طالبان و جنگسالاران. این یک واقعیت است که مردم ما از جنگ خسته شده اند، که این خود یک نقطه امید است، مردم از این دو دشمن داخلی متنفر اند. حالانکه مردم ما به نیروهای اشغالگر می گویند؛ "ما را به خیر شما امیدی نیست، شر مرسانید." این واضح  است که آنان کشور مرا اشغال کرده اند، ما بار ها اشغال را تجربه کرده‌ایم، در صورتیکه امریکا و متحدانش افغانستان را ترک نگویند، بدون شک با گذشت زمان با مقاومت های بزرگ مردمی مواجه خواهند شد.

این جای پرسش ندارد که ما خواستار بیرون رفتن نیروهای خارجی از کشور خود هستیم، ولی در عین حال خواستار همبستگی و همیاری مردم عدالت خواه امریکا، انسان های صلحدوست در سراسر جهان، نهاد های حقوق بشری و سازمان های دیگر در دنیا هستیم. با وجودیکه امریکا و کشور های دیگر غربی جنگ و ویرانی را بر ما تحمیل می کنند، اما مردم افغانستان به مردم آنکشور ها، روشنفکران، احزاب و سازمان هایی که دست دوستی و همبستگی به ما میدهند افتخار نموده و به حمایت آنان نیاز دارند. ما به حمایت آنان در بخش آموزش نیاز داریم، زیرا آموزش کلیدی است برای مبارزه در مقابل جهالت و اشغال.

هاروارد: شما دیروز در صحبت هایتان گفتید که یگانه فرق بین نیروهای امریکایی و طالبان درین است که نیروهای امریکایی زیر نام حقوق بشر، حقوق زن و دموکراسی به کشتار مردم می پردازند، پس نظرتان در مورد تعهدات اوباما در ارتباط به سرمایه گذاری در ابتکارات بشردوستانه چیست؟ آیا این شما را بیشتر امیدوار نمی‌سازد؟

ملالی جویا: این جای بحث ندارد که ما به این نوع کمک ها بجای اشغال نظامی ضرورت داریم، ولی متاسفانه ایالات متحده امریکا در زیر چتر دموکراسی، حقوق زنان و حقوق بشر از زن ستیزترین جنگسالاران حمایت می کند. جنگسالاران و طالبان دو روی یک سکه اند. ظاهراً ایالات متحده و کشور های غربی بیشتر از ۶۲ ملیارد دالر را صرف بازسازی افغانستان در ده سال گذشته کرده اند، اما بنا بر موجودیت فساد گسترده در ادارات دولتی افغانستان، سازمان های غیر دولتی ملی و بین المللی و حتی نهاد های مربوط به ملل متحد و امریکا، مقدار ناچیز از این کمک ها به مردم واقعاً نیازمند میرسند. افغانستان دومین کشورفاسد جهان است که بدون شک خارجی ها نیز درین مسئله دست بالا دارند، قسمت اعظم از پول پس به کشور های کمک دهنده باز می گردند. حتی رسانه های امریکایی نیز بخش های هرچند کوچک فساد و تاراج کمک های جهانی در افغانستان را افشا کرده اند. از رئیس جمهور حامد کرزی تا وزرای کابینه و دیگر مقامات دولتی و اعضای خانواده های شان درین فساد و چور و چپاول دست دارند. در نتیجه این فساد صد ها میلیون دالر به دست طالبان جنایتکار می افتد تا با استفاده از آن به قتل و کشتار مردم بیگناه ما بپردازند.

ایالات متحده امریکا کاریکاتوری از دموکراسی را با دستان خونین بر مردم ما تحمیل کرده است، چنانچه امروز افغانستان دوزخی بیش نیست. زمانیکه اوباما به قدرت رسید، متاسفانه اولین پیامی که به مردم ما داد افزایش نیروهای امریکایی در افغانستان بود که نتیجه آن جز افزایش قتل عام ها، خشونت ها، بدبختی ها و تراژدی های بیشتر چیزی دیگر نبود و حالا اداره اوباما در زیر همان چتر حقوق بشری به لیبیا حمله کرده است. به نظر مردم ما اوباما مانند بوش فرد خطرناکی است، او با حمایتش از جنگسالاران ثابت کرده است که جنگ طلبی بیش نیست و اشغالگران توانسته اند کشور ما را با تکیه بر آنان در تاریکترین دوره تاریخی‌اش قرار دهند.

هاروارد: در راه مبارزه برای دموکراسی در افغانستان از جانب محافظه کاران کشور و فرهنگ اسلامی چه موانعی‌ای وجود دارند؟

ملالی جویا: افغان ها هیچ مشکل با دموکراسی ندارند، مردم ما گروه های مختلف بنیادگرای اسلامی را تجربه نموده و شاهد وحشیگری، چور و چپاول، جهالت و مزدوری آنان برای کشور های بیگانه بوده اند. این گروه ها کاملاً پایگاه های خود را در میان مردم از دست داده اند و اندیشه های آزادیخواهانه فرصت بیشتر برای ظهور در همچو مواقع دارند. ولی در چند سال گذشته ایالات متحده و متحدانش تصویر اشتباه از دموکراسی را برای افغان های عادی ارائه کرده اند، آنان تمام اعمال زشت خود را زیر نام دموکراسی انجام میدهند که با توجه به آن تعدادی میگویند اگر دموکراسی همین است ما آنرا نمیخواهیم! دموکراسی بدون عدالت بی معنی است و تا امروز برای مردم افغانستان عدالت وجود ندارد. آنان از تمام مردم جهان انتظار دارند تا ازرحقوق شان در مقابل دولت ضد دموکراسی و زن ستیز دفاع نمایند. ما به بعضی از جنبه های مثبت از فرهنگ خود افتخار می کنیم، ما با اسلام مشکل نداریم، بلکه مشکل ما با اسلام نام نهاد بن لادن، ملا عمر و جنگسالاران زن ستیزی است که با سوءاستفاده از اسلام در پی گسترش برنامه های شیطانی خود اند.